Zondag sinterklaas gevierd, met lootjes en cadeautjes en iedereen nam eten mee. ’n gezellige bedoening. Een oud gevoel van opwinding, gespannen verwachting. Mijn kleindochter deed voor het eerst actief mee. De gedichten waren leuk en de cadeautjes precies wat de bedoeling was of net niet. Maar in mijn ogen zijn cadeautjes altijd welkom omdat ze een gift zijn van de gever. Ik geloof dat ik geven zeker zo leuk vind als het krijgen. Naar mate ik ouder wordt ben ik meer op de gever gesteld dat op ’t present. Voor mij was een hoogtepunt dat ik achter mijn kleindochtertje de gang door liep tot bij de achterdeur. Buiten was het donker, bietje guur. Mijn kleindochter wees naar buiten en zei: Donker, donker. Ze sloeg haar armpjes om zich heen, maakte een schuddende beweging en zei: brrrrrr. Daarna keek ze vol verwachting mij aan, waarna ik haar herhaalde in woord en gebaar: Donker, donker Brrrrrrrrrr. We hebben dat nog wel 10 keer gedaan. Vandaag zit ik in mijn kantoortje te werken en ik kijk naar buiten en denk: Donker, donker Brrrrrrrr.

Precies de goede tijd voor verhalen. Ik ga dit jaar in de remonstrantse kerk in Oosterbeek een kerstverhaal vertellen. Geen woest improvisatieverhaal over engelen, herders, zeevaarders, boeven, en ridders te paard. Nee een vertrouwd verhaal over Bethlehem en een kribbe enzovoort enzovoort. Ik heb wel besloten het hele verhaal vanuit het perspectief van de ezel te vertellen. Na dat besluit borrelt het regelmatig in mijn hoofd en komen er allerlei liedjes voorbij. Ja, want ik wil tijdens het verhaal ook kerstliedjes gaan zingen met de mensen, groot en klein. En kaarsjes aansteken. O jee, als ik het maar droog hou.

Fijne dagen allemaal.

Hans de verhalenman