Afgelopen zondag opende ik in in Leiden een expositie met als thema Verhalend. De kunstenaars waren: Barthel Brussee, Michel van Dam, Christiaan van Tol en Joost Wensveen. Een zevental bezoekers én de kunstenaars hadden op mijn verzoek een sticker met de V van verhaal bij een werk naar keuze geplakt. Ik zou een improviserende vertel ronde gaan maken langs gekozen werken. Ik heb een beetje vals gespeeld door zelf ook een sticker te plakken. Dat deed ik bij een schilderij van Christiaan waarbij er veel mensen in een boot zitten waarbij ook nog van alles erop en eromheen gebeurd . Dat vond ik wel een mooie startsituatie. Er waren lekker veel toehoorders zodat de chemie van het vertellen goed tot zijn recht komt. En dan gebeurt er wat ik de magie van het verzinnen noem. Het verhaal begint te stromen en ik geef het alleen maar door. Ik weet niet zo goed hoe dat werkt. Het lijkt wel of alle indrukken die ik in mijn leven heb opgeslagen én de indruk van de werken een bron worden. Uit die bron komen beelden, woorden, sferen gevoelens en uit de reacties van de mensen, hun uitdrukking; lachen, fronsen, aandacht, lichaamstaal en dat alles bij elkaar maakt de stroom, het verhaal. Alle informatie uit de schilderijen,foto’s en tekeningen valt op zijn plaats in het verhaal. Creëert het verhaal. De boot wordt de groep aanwezigen en de omgeving alle impulsen van de werken. Een schilderij vol met rood met witte stippen paddenstoelen, een man daartussen op zijn knieën voorover zittend. Wat kaboutertjes die lachen. Er staat hahaha hihahahie onder en de uitspraak we bestaan lekker niet. Ik breng een ode aan deze kleine vriendjes die omdat ze niet bestaan weinig last van een ego hebben want ze bestaan niet. Is het niet heerlijk om niet te bestaan? Een foto van 2 mensen in een trein, een vrouw en een man, mét een ober met 2 glazen wijn op zijn blaadje. De vrouw komt vast terug van een optreden waarbij iedereen er doorheen praatte en dát is geen pretje. Ik vraag iedereen om even door mij heen te praten ter illustratie. Dit gebeurt direct waardoor ik iets later kan roepen: “en nou weer luisteren” . Dat doen ze gelukkig ook. En zo ontrolt het verhaal zich. Een schilderij als een schoolplaat. Het leven in de sloot, alleen er is bijna geen leven. Er is wel een opengescheurd vat en in de boom zie we een slang. Dat wordt de slang van de verleiding De verleiding met een appel die Adam Eva niet konden weerstaan, alleen wat is onze appel? En zo associeer ik verder. Alle gekozen prenten krijgen zo hun plekje. Het verhaal verbindt alle aanwezigen met het moment en in hun gezamenlijke aandacht. Na afloop voel ik me vrij en licht. Wat is het toch een feestje van vrijheid om zo verhalen te laten gebeuren. Hoera. een klein stukje film ter illustratie.