Gisteren keek ik naar een televisieprogramma over de jaren 70. En in een flits zag ik een beeld van mijzelf voorbijkomen. Kralingen popfestival Rotterdam 1970. Daar zit ik in mijn shirtje met ‘we help you’ er op. Ik was onderdeel van een uitgebreide groep vrijwilligers die hand- en hand-en-spandiensten verleenden.Ik was 17 jaar oud. En nu 53 jaar later zie ik mezelf. Ik kijk naar de jongen die ik toen was. Ik was daar op mijn Zundapp brommer alleen naar toe gereden. Ik heb daar toen 3 dagen als in een droom rondgelopen, de drukte, alle muziek. In mijn herinnering ben ik daar vooral veel alleen geweest net zoals ik nu nog steeds vaak op mezelf kan zijn tussen mensen. In terugblik was ik toen aanwezig bij een keerpunt in de tijd. Het eerste en grootste Nederlandse popfestival waar alle toenmalig topbands  speelden. Ik ga over 8 dagen ( samen met mijn dochter Sophie) de voorstelling op zoek naar vleugels spelen. De hoofdpersoon Jonas zit vol met kenmerken van mij als kind en daarom waarschijnlijk ook van mij als (oude) man. Vandaag viel me op dat iedere man met een hoed of pet in ogen van mijn kleinkind Louise opa is. En als opa met een pet kijk ik naar de 17 jarige jongen met een hoed op. Ik realiseer me dat er wel veel gebeurd is in mijn leven en tegelijkertijd ook weinig. Als ik kijk naar mezelf in 1970 kijk ik nog steeds naar mij; ook in 2024.