Mijn dochter vertelde me laatst dat ze een foto van een hunk had. Zij had de foto aan haar vriendin laten zien en middels gegil bevestigde die de hunkige status van de persoon op de foto. Trots vertelde ze dat dit een foto van haar vader van vroeger was. Ze had hem gefotografeerd uit een oud fotoboek.

Ik was een ‘HUNK’

Ik heb nog lang naar de afbeelding zitten kijken. Ik herken mezelf in die foto en toch ook vreemd dat ik er nu van buiten zo anders uit zie, terwijl ik van binnen nog steeds Hans ben, Hans voel. Ik bedenk me opeens dat dit ook voor mijn ouders geldt. Als ik naar oude foto’s van hen kijk zie ik een jonge vrouw en een jonge man die zo anders lijken te zijn dan de ouders die ik gekend heb. Ook in hen leefde de persoon die zij als zichzelf kenden. Ik kan het er met hen niet meer over hebben, ze zijn beiden overleden. Ben ik nog steeds een Hunk? Of is dat slechts het beeld wat een ander van me heeft. Ben ik misschien nu een Skunk?  Wellicht doet het er niet zo toe. Gaat het meer om de Hans van binnen.

Dit gaat ook op voor verhalen en voor het echte leven. Wat beweegt iemand, of, wie beweegt er in iemand. Vanuit welke  diverse polariteiten, behoeften  komt iemand in beweging. Wanneer ik daar naar op zoek ben, bij mezelf of bij de ander ga ik aan de Hunk of Skunk voorbij. Een bron van veel verhalen die ik vertel, schrijf en verzin  en een bron van mijn menselijk bestaan.