Op 7 april jl. speelden we, Jelle Roozenburg, Jesse Schilderink, Tuur Moens, Teun Creemers en ik de voorstelling ‘Life of Matheo’. Dit keer in een heus theater. Theater De Bussel in Oosterhout. Drie voorstellingen maar liefst. Drie keer spelen voor een volle zaal met kinderen.

Teun heeft dit verhaal geschreven en de muziek gecomponeerd. Tijdens de coronatijd zijn we er mee begonnen. Niet zo gelukkig natuurlijk. We hebben toen de voorstelling een aantal keren gespeeld. Toen nog in een andere bezetting. Daarna lag het stil.

Tot Teun meldde dat er een nieuwe aanvraag was gekomen voor 7 april. Of ik nog zin had om te doen. OF IK NOG ZIN HEB???? Natuurlijk heb ik zin!!

En wat was het leuk en inspirerend. Dat begon al met een keer repeteren in een studio in Nijmegen. Heerlijk om zo muziek en verhaal te laten samensmelten. Fijn om zo snel een soort chemie te voelen met de anderen.

In de voorbereiding voor 7 april sliepen mijn vrouw Marieke en ik in een B&B vlak bij Oosterhout (dan zijn we ook een beetje ‘uit’) Hierdoor komen we uitgerust ’s ochtends om 8.30 u. bij het Theater aan.

Het voelt als verwennerij wanneer iemand mijn headset aanmeet en ik mij in een ‘echte’ kleedkamer (met lampjes om de spiegel)kan omkleden. Kleurig petje (met dank aan mijn dochter Anne) en kleurig overhemd met stippen (met dank aan mijn dochter Sophie) en mijn groene zijden broek (met dank aan m’n trouwerij).

Het wordt al rumoerig, de zaal loopt vol met kinderen( strak geregisseerd door de begeleiders). Een kort welkom praatje van de organisatie en dan kunnen we beginnen.

Voordat we met ‘het verhaal’ begonnen leek het mij leuk om eerst even kennis te maken. Ik stel alle bandleden voor en die laten even hun instrument horen en tot slot ook mezelf. ‘Zo nu kennen jullie ons, maar wij kennen jullie nog niet. Ik tel even tot drie en willen jullie dan even jullie naam roepen’ Na drie komt er een orkaan van geluid en energie onze kant op. ‘Zo nu we kennis hebben gemaakt kunnen we beginnen’

Het verhaal én de muziek gaan erin als koek. De chemie tussen ons én de zaal voelt als een heerlijke bron. De muzikanten vertellen hun kant van het muzikale verhaal. Een magisch moment ervaar ik op twee ‘spannende’ momenten: Wanneer de oude buffel stopt met ademhalen (omdat de sax stopt met blazen) en het even stil is én wanneer een grote leeuw het jongetje, die op zijn buik ligt, besnuffeld. Dan is het doodstil in de zaal. Ruim tweehonderd kinderen zijn stil. Gelukkig is daarna weer de bevrijding.

Bij de buffel scene door een wijze olifant die filosofeert over het leven en de dood en bij de scene met de leeuw wanneer de leeuw tegen Matheo zegt: ‘klim maar op mijn rug’ en daarna hem hard rennend over de savanne naar zijn dorp brengt. Eind goed al goed en applaus is ons deel. Een aantal kinderen willen nog graag een high five uitwisselen. Een verzoek waar ik graag aan voldoe.

Na drie voorstellingen voel ik de weemoed van het stoppen. (hoewel mijn energie ook wel op is) Ik ervaar op zo’n moment hoe heerlijk ik het vind om in het verhaal te leven en dat te delen met anderen.

Gelukkig ontvang ik de volgende dag een bericht van Teun dat er een nieuwe aanvraag is gekomen.   Op 14 juni ’s middags voor een festival in Bergen op Zoom. Volgend jaar gaan we in januari spelen op de etalage dagen in Arnhem. Daarmee zetten we deze voorstelling in de etalage voor boekers in den lande. Kortom heerlijk ik kan er nog even mee door………..